Τι πιο βάναυσο από την ελπίδα;

Η ΕΛΠΙΔΑ, μας έχουν μάθει να λέμε, πεθαίνει πάντα τελευταία! Στην πραγματικότητα η ελπίδα έχει ήδη πεθάνει και απλώς ελπίζουμε να μην έχουμε πεθάνει. Για να έχεις ελπίδα, πρέπει πάνω απ’ όλα να έχεις όνειρα. Να κάνεις όνειρα, να ονειρεύεσαι, να ζεις με όνειρα. Αν δεν έχεις όνειρα, είσαι νεκρός και είναι το χειρότερο που μπορεί να υπάρχει. Χωρίς όνειρα δεν έχεις καν ελπίδα! Και χωρίς ελπίδα δεν μπορείς να κάνεις όνειρα;

            Για τι όνειρα μιλάμε; Για εκείνα που σου δίνουν το έναυσμα της ζωής, το έναυσμα της δημιουργίας, το έναυσμα της αγάπης, το έναυσμα του έρωτα. Να δημιουργήσεις, να ζήσεις, να ερωτευθείς, να αγαπήσεις, να πράξεις. Η εποχή μας σήμερα σκοτώνει τα όνειρα, άρα σκοτώνει την ελπίδα. Την ύπουλη φράση ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, την έχει φορτώσει το ελπιδοκτόνο και ονειροκτόνο σύστημα. Αυτό που καθημερινά μας διαφθείρει με διάφορους τρόπους, μέσα από διάφορα συστήματα, μέσα από τηλεόραση, από το ίντερνετ και από την πληθώρα της πληροφορίας, η οποία άγεται και φέρεται χωρίς πλέον καμιά χρησιμότητα. Με μια μόνη σκοπιμότητα: να εξοντώσει τα όνειρά μας και την ελπίδα μας!

            Τι να την κάνω την ελπίδα αν αυτή πεθάνει τελευταία και μετά από μένα; Το σημερινό σύστημα χρειάζεται άτομα μίζερα, καλουπωμένα, γεμάτα κλαψιάρικη απαισιοδοξία. Από το σπίτι στη δουλειά για έναν μίζερο μισθό που επιτρέπει ελάχιστα πράγματα, να εκπληρώνεις τις καθημερινές σου ανάγκες μόλις και μετά βίας. Να μην μπορείς να ονειρευτείς τίποτα περισσότερο από 500 ευρώ και κάτω! Ακόμα και εκείνες οι δήθεν ελεύθερες επιλογές στο σούπερ μάρκετ έχουν μειωθεί δραματικά. Το σύστημα γνωρίζει ότι αυτό συμβαίνει, όμως ξέρει μέχρι πόσο θα χρειαστεί να κρατήσει αυτή η μιζέρια. Μέχρι την εξαθλίωση!

            Όσο δεν σηκώνεσαι από τον καναπέ για να διαμαρτυρηθείς, όσο δεν ονειρεύεσαι και δεν ελπίζεις, και όσο πιστεύεις ότι η ελπίδα θα πεθαίνει πάντα τελευταία, τότε είσαι όντως καθηλωμένος. Δεν μπορείς να ονειρευτείς και να δημιουργήσεις, δεν μπορείς κινηθείς, να κάνει πράξεις. Παραμένεις στο σύστημα ονειροκτονίας που έχει στηθεί γύρω σου.

            «Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που αρέσει στους ανθρώπους να το νοιώθουν, όταν αισθάνονται ασφαλείς», έγραφε σοφά ο Έντγκαρ Άλαν Πόε. Ο κόσμος δεν αλλάζει με ένα τηλεκοντρόλ στο χέρι, ούτε μπορείς να χορτάσεις με άπειρες εκπομπές μαγειρικής και απίστευτα κιλά βιβλίων για φαγητά τα οποία δεν πρόκειται ποτέ να μαγειρέψεις και πολύ περισσότερο να φας. Έτσι κι αλλιώς θα παραμένουν φωτογραφίες σε ιλουστρασιόν χαρτί. Όπως κι εκείνες οι φωτογραφίες από τις ελπίδες μας που έχουμε κρεμάσει πάνω από τους καναπέδες μας και δίπλα στην τηλεόραση. Για να μας θυμίζουν τι είχαμε και τι δεν έχουμε!