Ο ραγισμένος μύθος!

ΧΙΛΙΑΔΕΣ οι ψηφοφόροι σε όλη την Ελλάδα. Οι τριπλές εκλογές για τις Περιφέρειες, για τους Δήμους και το Ευρωκοινοβούλιο, έβγαλε για άλλη μια φορά τον κόσμο στους δρόμους. Με την έννοια ότι για να συμπληρωθούν όλα αυτά τα ψηφοδέλτια, για να γεμίσουν με ονόματα, χρειάζεται κόσμος και κοσμάκης.

            Συναντάς κάθε λογής υποψηφίους. Και τους συναντάς παντού. Το πρωί της Κυριακής στις εκκλησίες, να μοιράζουν καρτούλες και χαμόγελα. Στα πανηγύρια και στις τοπικές γιορτές μαζί με τον δεσπότη να σφίγγουν χέρια και να προσεύχονται ευλαβικά για ελάχιστη φορά στη ζωή τους. Στα μνήματα να μοιράζουν καρτούλες στους τεθλιμμένους συγγενείς, να εύχονται «ζωή σε λόγου σας» και αν μπορούσαν, ίσως να υπόσχονταν και ζωήν αιώνιον ή ανάσταση νεκρού… ψηφοφόρου! Ποιος ξέρει… μπορεί να γίνει κι αυτό κάποτε!

            Στις λαϊκές αγορές δείχνουν αμέριστο ενδιαφέρον για την σακούλα με τ’ αγγουράκια και τα μαρούλια… το δείχνουν στα μάτια τους… ότι αν μπορούσαν, «να, μα τω Χριστό δηλαδή…», θα μας γέμιζαν ξανά από μια δεύτερη σακούλα! Όμως πρώτα πρέπει να τους ψηφίσουμε, να τους στείλουμε στην εξουσία, όχι στα έδρανα της αντιπολίτευσης και μετά… έχει ο Θεός!

            Πάνω απ’ όλα όμως, πέρα από όσα υπόσχονται όλοι αυτοί οι υποψήφιοι ότι θα κάνουν, όλοι έχουν ένα μοναδικό κοινό: έχουν όραμα! Για τον τόπο, για την πόλη, για τη χώρα! Οι περισσότεροι απ’ αυτούς, έχουν γράψει πέντε λόγια σ’ ένα χαρτί και τα επαναλαμβάνουν μέχρι να μουδιάσει η γλώσσα τους.

            Κάποιοι γνωρίζουν ότι οι δυνάμεις τους για τη συλλογή των σταυρών είναι χαμηλές και είναι πιο χαλαροί! Οι άλλοι ξεσκίζονται στο περπάτημα, στους καφέδες και στα ουζάκια! Διάφορα υπόσχονται διάφορα και πολλοί υπόσχονται ακόμα περισσότερα.

            Ένας τύπος τύπωσε καρτούλες, όπου επισημαίνει ότι δεν είναι υποψήφιος. Κάνει τελεμενού σουβλάκια στα εκλογικά κέντρα! Διαθέτει χιούμορ! Κάποιοι άλλοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι εκλογές είναι πολιτικές, (τι άλλο θα μπορούσαν να ήταν δηλαδή…), ότι θα καθορίσουν την πορεία της συγκυβέρνησης και της χώρας (βλέπε Βενιζέλο) και άλλα πολλά και διάφορα.

            Όμως είναι και μερικές φορές που πικραίνομαι, γιατί βλέπω ανθρώπους που δεν θα ήθελα να τους υποψηφίους με κανένα απολύτως κόμμα, με κανέναν απολύτως συνδυασμό, με καμιά δημοτική ή περιφερειακή παράταξη, ούτε καν στον πολιτιστικό σύλλογο της γειτονιάς τους. Είναι άνθρωποι που καθημερινά διαχέουν την σκέψη τους προς τη δική μας! Είναι κάτι σαν δάσκαλοι που μεταγγίζουν την γνώση και αίφνης είναι σαν να τα μηδενίζουν όλα με τη μία!

            Θα αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, με το όνομα του καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης και υπέροχο συγγραφέα και διανοούμενο, Γιώργο Γραμματικάκη. Που πριν από μερικούς μήνες έγινε και επίτιμος δημότης Δράμας. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν «μη πολιτικοί» πολιτικοί! Είσαι βασικά ό,τι δηλώσεις, την στιγμή που θα το δηλώσεις. Μετά σου μένει η ρετσινιά.

            Ο διανοούμενος και συγγραφές Γιώργος Γραμματικάκης, δεν έχει ανάγκη να δηλώσει «παρών» με το να κατεβεί υποψήφιος πολιτικός! Είναι ήδη «παρών» στη ζωή μας και μας συμβουλεύει με τα όσα έχει γράψει και όσα έχει διδάξει. Είναι κακή εικόνα για τα μάτια μου, να  τον βλέπω να διεκδικεί ψήφο! Όποιος κι αν είναι ο πολιτικός συνδυασμός, δεν μπορεί να υπηρετήσει καμία απολύτως αλήθεια. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο, γιατί πάντα κάτι θα υπάρχει από πίσω, που θα απομακρύνει από τις απόλυτες αλήθειες.

            Οι πολιτικοί στην Ελλάδα δεν έχουν καλό όνομα. Και δεν θα ήθελα η καρδιά μου, να εντάξει αυτόν τον άνθρωπο σ’ αυτή τη διαφορετική συνομοταξία! Θέλω να συνεχίσει να τριβελίζει το μυαλό μου με τα κείμενά του, να δονεί την σκέψη μου, να την κάνει να ψάχνει ορίζοντες και μακρινά αστέρια. Όχι να καθηλώνεται μέσα από σαθρές πολιτικές φράσεις. Πραγματικά λυπήθηκα πάρα πολύ και ήθελα να το εκφράσω. Είναι ένας άνθρωπος, που έχει γύρω του έναν μύθο! Τι κρίμα που τον ράγισε ο ίδιος…

Ευαισθησίες αρμοδίων… αναρμόδιων!

ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ καιρό τα ατυχήματα ανά τον κόσμο, μας κάνουν ολοένα και περισσότερο ευαίσθητους. Τουλάχιστον ως μονάδες, γιατί τελικά εκεί παραμένει το ζήτημα της ευαισθησίας. Από εκεί και πέρα, ως άτομα που ηγούμαστε θεσμούς, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν βλέπω καμιά ιδιαίτερη ευαισθησία.

            Το θέμα των ευαισθησιών που νοιώθουν οι πολιτικοί ταγοί αυτής της χώρας, το έχω αναπτύξει στη στήλη του «Ημεροδείκτη» στην τελευταία σελίδα. Αλλά δεν λέει να τελειώσει, γιατί όλοι αυτοί οι δήθεν «αρμόδιοι» που δηλώνουν τελικά πλήρως αναρμόδιοι, δεν λένε να τελειώσουν! Οφείλεται άραγε στην ιδιοσυγκρασία των λαών ή απλά στις ανθρώπινες μονάδες. Την απάντηση θα μπορούσαν να δώσουν μόνο εξειδικευμένοι ψυχολόγοι, που θα πρέπει  να αναλύσουν την ψυχοσύνθεση ολόκληρων λαών.

            Παράδειγμα ένα: Η Μαλαισία. Χάθηκε ένα θηριώδες αεροπλάνο Μπόινγκ, το οποίο εδώ και δύο μήνες κοντά, δεν έχει βρεθεί  πουθενά. Ούτε καν ένα μικρό κομμάτι από τα πιθανά συντρίμμια του. Η ανικανότητα των αρμοδίων να το εντοπίσουν, δεν οδήγησε κανέναν απολύτως από την κυβέρνηση της Μαλαισίας ή του αεροδρομίου κτλ., να παραιτηθεί! Τίποτα…

            Ένα πλοίο που βούλιαξε στη Νότιο Κορέα και παρέσυρε στον υγρό του τάφο εκατοντάδες ανθρώπους, κυρίως μαθητές! Απίστευτη τραγικότητα. Ο πλοίαρχος, παρίστανε τον ναυαγό και έτρεξε να σωθεί πρώτος! Ο διευθυντής του σχολείου που συνόδευε τους μαθητές, λίγες ώρες μετά τη σωτηρία του αυτοκτόνησε, γιατί θεώρησε τον εαυτό του υπεύθυνο επειδή δεν μπόρεσε να σώσει παιδιά. Ο πρωθυπουργός της Νότιας Κορέας παραιτήθηκε, όχι μόνο γιατί δεν υπήρξε πρόληψη για το ναυάγιο, αλλά και γιατί κατά την όλη διαδικασία της διάσωσης, όλα πήγαν στραβά. Ένας ψαράς που έσωσε με τη βάρκα του 25 άτομα, λυπόταν μπροστά στην κάμερα και είχε τύψεις, γιατί δεν μπόρεσε να τους σώσει όλους. Γονείς των χαμένων μαθητών σκέφτονται να αυτοκτονήσουν στη θάλασσα, για να είναι κοντά στα παιδιά τους!

            Στην Ελλάδα, όταν πριν από πολλά χρόνια βούλιαξε το «Εξπρές Σάμινα», δεν ίδρωσε το αυτί κανενός! Ούτε ένας από το υπουργείο Ναυτιλίας σκέφτηκε να παραιτηθεί, γιατί πίστευε ότι κανένας απολύτως δεν έφταιγε. Η τραγωδία χαρακτηρίστηκε ως ένα ανθρώπινο λάθος. Σε πολλές άλλες περιπτώσεις στην Ελλάδα, σε μεγάλα τραγικά δυστυχήματα, κανένας υπεύθυνος και … αναρμόδιος δεν παραιτήθηκε! Δεν υπήρχε λόγος άλλωστε…

            Τελευταίο παράδειγμα, στο τραγικό λούνα παρκ του θανάτου στην Αθήνα. Ο δήμαρχος Αργυρούπολης-Ελληνικού, βγήκε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα για το ότι η επιχείρηση δεν είχε άδεια, ότι δεν έγιναν ποτέ οι απαιτούμενοι έλεγχοι και ότι υπήρχαν πολλές παραλείψεις, που τελικά οδήγησαν στον θάνατο ενός 13χρονου παιδιού. Ο δήμαρχος Αργυρούπολης-Ελληνικού, δεν μπήκε στον κόπο να ζητήσει ούτε μια απλή «συγγνώμη» από την οικογένεια του αδικοχαμένου παιδιού!

            Κανένας άλλος από τον συγκεκριμένο Δήμο, ή από την Περιφερειακή Ενότητα στην οποία ανήκει ο Δήμος, κάποιος από το υπουργείο Εσωτερικών, κανένας απολύτως… δεν ένοιωσε υπεύθυνος και αρμόδιος, όχι μόνο να ζητήσει μια συγγνώμη από την οικογένεια… ούτε καν να παραιτηθεί! Ζητάμε πολλά από μια χώρα στην οποία κανένας δεν αισθάνεται αρμόδιος και υπεύθυνος για οτιδήποτε;

Άστεγοι; Καλά να πάθουν… κι ας πεινάσουν κι ας διψάσουν!

ΚΟΝΤΕΥΕΙ να γίνει μόδα πια, η κατά των άστεγων προσφορά τροφής! Το φαινόμενο ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο στις ΗΠΑ και κυρίως σε μεγαλουπόλεις. Η μια πόλη μετά την άλλη, ψήφισαν νόμους απαγορεύοντας την προσφορά φαγητού σε άστεγους, με πρόσχημα τόσο τη δημόσια υγεία και καθαριότητα, όσο και την … προστασία των ιδίων από την πιθανότητα να δηλητηριαστούν!

            Σήμερα, στις ΗΠΑ, η προσφορά φαγητού σε αστέγους απαγορεύεται σε όλη την επικράτεια της χώρας. Σε όσες πόλεις η απαγόρευση αυτή δεν ισχύει, έχουν εισβάλει τόσες προϋποθέσεις που αποθαρρύνουν τους «καλούς Σαμαρείτες» να προσφέρουν τροφή. Υψηλά πρόστιμα για ειδικές προϋποθέσεις προσφοράς φαγητού, ειδικές άδειες που κοστίζουν πανάκριβα, υποχρεωτική λήψη μαθημάτων προετοιμασίας φαγητού και άλλα διάφορα. Έτσι η διαδικασία προσφοράς φαγητού έχει γίνει απλησίαστη όχι μόνο από τον «απλό» κόσμο, αλλά ακόμα και από ανάλογες οργανώσεις, οι οποίες έχουν ήδη αποστασιοποιηθεί από το θέμα, αφού «δεν πληρούν» τις όποιες προϋποθέσεις.

            Ανάμεσα στα άλλα, όπως είπαμε, η δημόσια υγεία. Ότι δηλαδή, όπου προσφέρετε φαγητό σε αστέγους στα κέντρα των μεγάλων πόλεων, σε δημόσιους χώρους, εκεί παραμένουν αργότερα σκουπίδια τα οποία δεν μαζεύει κανείς, συναθροίζονται ακόμα περισσότεροι άστεγοι και ζητιάνοι με αποτέλεσμα να μην αποχωρούν στη συνέχεια, ενώ όλοι αυτοί αφήνουν τα σκουπίδια τους όπου βρουν ακόμα και τις ανθρώπινες ακαθαρσίες τους!

            Άλλες δικαιολογίες είναι η δήθεν προστασία του ίδιου του άστεγου από την προσφορά τροφής η οποία δεν είναι … ελεγμένη και άρα άγνωστο τι περιέχει, όταν αυτή μοιράζεται από τον «απλό» κόσμο και όχι από οργανώσεις. Σαν να λέμε δηλαδή, μπορείς να πεθάνεις αν θέλεις από την πείνα, αλλά να ξέρεις ότι σε προστατεύουμε από μια ενδεχόμενη δηλητηρίαση! Και έπειτα… σε ποιο νοσοκομείο να τρέχεις τώρα, να σου κάνουν  πλύση στομάχου και ποιος θα πληρώσει γι’ αυτό αφού είσαι ανασφάλιστος, δεν έχει που την κεφαλή κλίνε και άλλα φαιδρά!

            Ένας έμμεσος τρόπος να αποφεύγει η Πολιτεία πια, η οργανωμένη Πολιτεία, να προσφέρει την βοήθειά της προς αυτούς τους ανθρώπους! Αναλγησία και απανθρωπιά!

            Ένα ακόμα παράδειγμα της ανάλγητης οργανωμένης Πολιτείας στις ΗΠΑ, είναι η απαγόρευση προς εκκλησία στη Λουιζιάνα, να προσφέρει νερό σε ανθρώπους, αφού δεν είχε την ανάλογη κυβερνητική άδεια!

            Η νέα απαγόρευση λοιπόν δεν έμεινε στις ΗΠΑ όπως άλλωστε ήταν φυσικό. Πέρασε ήδη στην γηραιά Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Ιταλία. Όπου πλέον ο ένας Δήμος μετά τον άλλο, αρχίζουν με τις ίδιες και παρόμοιες προφάσεις, να απαγορεύουν την προσφορά φαγητού σε φτωχούς και αστέγους.

            Ο Δήμος της Βερόνα στην Ιταλία, θα επιβάλει πρόστιμο 500 ευρώ σε όσους  προσφέρουν φαγητό σε αστέγους. Ο ιταλικός τύπος υπογραμμίζει ότι η απόφαση πρόκειται να προκαλέσει, οπωσδήποτε, σειρά πολιτικών αντιδράσεων. Και στο παρελθόν, δημοτικοί σύμβουλοι είχαν προτείνει ανάλογα μέτρα, αλλά, τελικώς, είχε υπερισχύσει η άποψη ότι προέχει το δικαίωμα σίτισης όσων δεν διαθέτουν μόνιμο τόπο κατοικίας και αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες.

            Σε ανακοινωθέν του, ο δήμαρχος της Βερόνα Φλάβιο Τόζι τονίζει ότι «όπως αποδεικνύουν φωτογραφίες πολιτών και οι εκθέσεις της αστυνομίας, πολλές περιοχές του ιστορικού κέντρου έχουν μετατραπεί σε μόνιμα σημεία κατανάλωσης τροφίμων από μέρους ατόμων χωρίς μόνιμη κατοικία. Πολλοί είναι γνωστοί στα όργανα της τάξης και σε βάρος τους έχει εκδοθεί απόφαση απέλασης».

            Ας ελπίσουμε ότι κάτι τέτοιο δεν θα έρθει στην Ελλάδα και δεν θα το υιοθετήσεις κάνας παλαβιάρης δήμαρχος ή άλλος παρανοϊκός! Πρόκειται για έναν φασισμό και ρατσισμό διαφορετικού είδους απ’ αυτόν που γνωρίζουμε! Πρόκειται για επίθεση ενάντια στον άνθρωπο και την αξία της ζωής, την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι το μέλλον της ανθρωπότητας είναι ζοφερό για τους φτωχούς, τους πεινασμένους, τους άστεγους. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων στον κόσμο, έχει στο μυαλό της έναν διαφορετικό κόσμο απ’ αυτόν που όλοι εμείς οι απλοί άνθρωποι φανταζόμαστε!

            Κάποιοι θα ζουν στα υπόγεια και στους υπονόμους και κάποιοι άλλοι θα ζουν στο φως! Μόνο που θα χρειάζονται προϋποθέσεις για την δεύτερη περίπτωση, ειδάλλως εύκολα θα καταλήγεις στο υπόγειο σκοτάδι! Ας μην πω περισσότερα…

Με τη νοοτροπία του ραγιά!

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ κάνουμε μονίμως «λάθη». Κι όταν αυτά διαπράττονται, κανένας δεν μιλάει, όλοι το βουλώνουν, γιατί πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν οι ημέτεροι και τα λαμόγια. Κι όταν ερχόντουσαν «οι άλλοι» στην εξουσία, κατόπιν εορτής έστηναν τα δικά τους δικαστήρια για να δικάσουν τους «άλλους».

Αλλήθωροι οι μεν, αλλήθωροι και οι δε! Κι όλη η χώρα αλληθωρίζει αιώνες τώρα, γιατί οι ημέτεροι και τα λαμόγια είχαν πάντα το πάνω χέρι. Όταν ο πρώτος κυβερνήτης της χώρας Ιωάννης Καποδίστριας ήρθε στην Ελλάδα, δεν εισέπραττε ούτε δραχμούλα τσακιστή από τον δημόσιο κορβανά. Αντίθετα, έβαλε χρήματα από την τσέπη του, πούλησε προσωπική του περιουσία να συνεισφέρει στη χώρα, και στο σπίτι του έστησε ένα πρόχειρο νομισματοκοπείο για να κόβει τις πρώτες δραχμούλες.

Προσπάθεια να ξεφύγει από τα γρόσια της τουρκοκρατίας, και να μην πέσει στα χέρια των αρπακτικών δυνάμεων της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Ρωσίας τότε. Αλλά και πάλι, κάποιοι «άλλοι Έλληνες» αλληθώριζαν! Και ο κυβερνήτης Καποδίστριας δολοφονήθηκε, γιατί έθιγε συμφέροντα εκείνων που είχαν σκοπό το δικό τους κέρδος με τα γρόσια και την υποδούλωση της χώρας στους άξονες της Ευρώπης!

Και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι άλλοι μοίραζαν τα λάφυρα του πολέμου, εμείς στήναμε εμφυλίους, κάναμε κυνήγι μαγισσών με αντιφρονούντες που έδιωχνε χιλιάδες μυαλά μακριά από τη χώρα αλλά και στα ξερονήσια και σπαρασσόμασταν! Βορρά στο παιχνίδι και πάλι των ευρωπαϊκών αξόνων και των αμερικανικών εντολών.

Κι αργότερα, οικοδομούσαμε την υδροκέφαλη Αθήνα, την ανώμαλη αστικοποίηση του πληθυσμού, δημιουργούσαμε στρατιές αντιπαραγωγικών δημοσίων υπαλλήλων, και ξεπουλούσαμε τα πάντα στο όνομα της αντιπαροχής και της ανεξέλεγκτης οικοδόμησης της χώρας.

Κι όλοι μαζί αλληθωρίζαμε, γιατί όλοι μαζί είχαμε δήθεν «συμφέροντα»! Άλλοι τα είχαν, αλλά έτσι μας είχαν μάθει. Ο καθένας με τον δικό του αλληθωρισμό και τις δικές του μικροκομπίνες. Μικροκομπιναδόροι, στο βόλεμα, στον μικροκομματισμό μας και στον μικρόκοσμό μας! Συρόμενοι συνεχώς πίσω από διάφορα άρματα: της θέσης στο δημόσιο, του κομματάρχη, του βουλευτή, της πουλημένης ψήφου μας!

            Ακόμα και σήμερα, τίποτα δεν έχει αλλάξει σ’ αυτή τη χώρα, εκτός από τις αβάσταχτες αλλαγές που έχουν γίνει στους φόρους, στην οικονομική μας αφαίμαξη και στην φτωχοποίηση. Και φυσικά στην απίθανη αύξηση της ανεργίας. Κατά τ’ άλλα, συνεχίζουμε να είμαστε  υποτελείς της νοοτροπίας του ραγιά!

Δεσμώτες με σκυμμένο κεφάλι!

Η ΑΛΗΘΕΙΑ, η μεγάλη αλήθεια, είναι ότι οι άνθρωποι συνηθίζουν να ξεχνάνε! Και το σπουδαιότερο, ότι συνηθίζουν να ξεχνούν όταν έχουν σκυμμένο το κεφάλι! Είναι το χειρότερο απ’ όλα. Και όταν έχουμε σκυμμένο το κεφάλι, ξεχνάμε να υψωθούμε μέχρι την ψυχή μας και να δούμε τον κόσμο από άλλες γωνίες.

            Ο κόσμος τρέχει πολύ σήμερα. Ξέφρενοι ρυθμοί, προσπαθούμε να προλάβουμε τα πάντα. Όπως γράφει ο κι ο Στάθης Σταυρόπουλος, «έχει πάρει ο καπιταλισμός και δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο, εφτά ημέρες τη βδομάδα. Δεν υπάρχει καιρός για σχόλη, προσευχή, σκέψη, απόλαυση». Αλήθεια, τι διαφορά έχει η σκλαβιά από το να είσαι σκλάβος στην πιο σκληρή καθημερινότητα; Πώς μπορείς να απολαύσεις κάτι που σου έλλειψε ή κάτι που δεν γνώρισες ποτέ, ή κάτι που σου απαγόρευσαν με διαφόρους τρόπους να το κάνεις κτήμα σου;

            Ένας περίπατος στην πρωινή ανατολή, μια κουβεντούλα απαλή και γλυκιά στο σούρουπο, ένα βιβλίο που σ’ αρέσει, ν’ ακούσεις με ανοιχτή καρδιά και ψυχή έναν ψαλμό, να σκεφτείς χωρίς θορύβους και τηλεόραση, να απολαύσεις μια παράγραφο από ένα κείμενο που σ’ αρέσει, να ακούσεις μια μουσική με τον τρόπο που θέλεις, να ταξιδεύσεις με μερικούς στίχους, να χαρείς την απλότητα και την ομορφιά του να είσαι ολιγαρκής, να απολαύσεις τον δικό σου παράδεισο.

            Ο κόσμος όμως γύρω μας συνεχίζει να τρέχει. Κι εμείς έχουμε ξεχάσει πώς να το κάνουμε. Το έχουμε βουλιάξει καλά μέσα μας, αφού αφοσιωθήκαμε στο τρέξιμο, στη βιασύνη και στην ανέχεια που μας έχουν επιβάλλει. Ξέρω ότι οι πραγματικές αλυσίδες της σκλαβιάς στα χέρια και στα πόδια πονάνε, όμως μας έδωσαν με αόρατες αλυσίδες στην καρδιά και στην ψυχή μας. Μας έχουν κάνει να βλέπουμε τον θάνατο ως μια διαδικασία απλής συνήθειας βγάζοντας από την ψυχή μας το δέος. Έτσι ορίζουν τον θάνατο ως μια ακόμα καθημερινή πράξη, στην οποία όλοι  θα μπορούσαμε να προβούμε εν δυνάμει αν χρειαζόταν! Με στόχο τελικό να οδηγούμαστε στην αδιαφορία προς τον συνάνθρωπο που πεθαίνει ή δολοφονείται στα πεδία της ασφάλτου, των διαφόρων ατυχημάτων, των μαχών.

            Μας έχουν επιβάλλει απίστευτα δεσμά, που είναι γλυκά, δεν πονάνε το σώμα, δεν κόβουν το δέρμα, δεν βγάζουν κόκκινο αίμα. Δεσμά που πληγώνουν απίστευτα την ψυχή στο πέρασμα του χρόνου και προσπαθούν να μην τα βλέπουμε ποτέ, με εκατοντάδες άλλα χρυσωμένα χάπια της τεχνολογίας και άλλα πολλά. Αυτοκίνητα, υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα, διάφορα καταναλωτικά προϊόντα. Όταν όμως ανακαλύψεις τα δεσμά σου και προσπαθείς να τα σπάσεις, τότε καταλαβαίνεις ότι είσαι ήδη εξαρτημένος. Και συνήθως είναι πολύ αργά! Όμως πάντα υπάρχει ένα μικρό σκοτεινό και θολό ίσως μονοπάτι, και στο βάθος μπόλικο φως. Μπορείς να το δεις;

Η θανατική καταδίκη ενός κατάδικου!

ΕΙΝΑΙ γνωστή η υπόθεση με τον Αλβανό κατάδικο Καρέλι, που έσφαξε κυριολεκτικά τον υπαρχιφύλακα των φυλακών Μαλανδρίνου, Γιώργου Τσιρώνη. Δεν θα αναφερθώ με λεπτομέρειες. Λίγες μέρες αργότερα, ο κατάδικος Καρέλι μεταφέρεται στις φυλακές Νιγρίτας, προκειμένου να αλλάξει περιβάλλον για πολλούς ευνόητους λόγους. Λίγες ώρες μετά την είσοδό τους στις φυλακές Νιγρίτας, πεθαίνει. Και όπως διαπιστώνεται μερικές ώρες αργότερα, καμιά δεκαριά δεσμοφύλακες στη Νιγρίτα, τον ξυλοκόπησαν και τον βασάνισαν και τον πέταξαν στο κελί για να πεθάνει.

            Ξέρετε τι λένε; Ότι το άλογο που έχεις δεμένο στο δέντρο από μια κλωστή, δεν γνωρίζει ότι είναι δεμένο εκεί για να μην φεύγει. Θα μπορούσε να βάλει τη δύναμή του, να σπάσει το σχοινί και να φύγει. Ο άνθρωπος όμως γνωρίζει τι σημαίνει ελευθερία και τι σκλαβιά. Γνωρίζει και τι θα πει αξιοπρέπεια ζωής. Παλαιότερα σε ένα σχετικό άρθρο, υποστηρίζοντας ότι η θανατική ποινή στην Ελλάδα έχει καταργηθεί, ανέφερα ότι η θανατική ποινή δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να είναι νόμος ενός κράτους, μιας ευνομούμενης πολιτείας. Είναι σχήμα παράδοξο: πώς μπορεί μια ολόκληρη κοινωνία, μια σύγχρονη κοινωνία, πολιτισμένη και κυρίως ορθόδοξη, να δέχεται να εκτελεί έναν εγκληματία, έναν δολοφόνο; Είμαστε κοινωνία συγχωρήσεως, κοινωνία επιμόρφωσης, κοινωνία σωφρονισμού. Δεν μπορούμε να δολοφονούμε τον δολοφόνο σε καμία περίπτωση.

            Η καταδίκη του είναι η ισόβια κάθειρξη μέσα σε ένα κελί. Που βέβαια δεν σημαίνει και την πλήρη καταρράκωση των ανθρώπινων αξιών. Φυσικά εδώ σηκώνει συζήτηση, αλλά προς το παρόν είναι άλλο ζήτημα ο τρόπος κράτησης των φυλακισμένων. Οι δεσμοφύλακες στη Νιγρίτα, ανέλαβαν να κάνουν το έργο της δολοφονίας. Πρόκειται φυσικά για τον άγραφο νόμο της φυλακής αλλά και της απίστευτης εκδίκησης μεταξύ των ανθρώπων. Εκεί όπου ισχύει ο περίφημος Μωσαϊκός νόμος. Έκλεψες, θα σου κόψω το χέρι. Σκότωσες, θα σου πάρω τη ζωή ή το κεφάλι!

            Φυσικά, όπου υπάρχει δράση υπάρχει και αντίδραση. Ο νόμος της φύσης όμως δεν είναι εκδικητικός. Ο φόνος είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να κάνει ο άνθρωπος και ακόμα χειρότερος, όταν αναλαμβάνουν να εκτελέσουν έναν άνθρωπο σωφρονιστικοί υπάλληλοι! Με την δολοφονία του Καρέλι, ούτε ο αδικοχαμένος Τσιρώνης πρόκειται να επιστρέψει από πουθενά, ούτε πιστεύω ότι θα αλαφρύνει ο πόνος της οικογένειάς του. Αντίθετα, ακόμα δύο άνθρωποι που χάθηκαν, επιβεβαίωσαν για μια ακόμα φορά, πόσα άγριοι παραμένουν οι άνθρωποι, σε κοινωνίες υποτιθέμενα πολιτισμένες. Πόσο πρωτόγονοι παραμένουν οι άνθρωποι, όταν την ίδια στιγμή έχουν βλέψεις για μια καλύτερη ζωή, για καλύτερες κοινωνίες! Κατά βάθος παραμένουμε άγρια ζώα!

Πτήση ΜΗ370. Μια ακόμα θεωρία συνωμοσίας;

ΤΟ ΜΠΟΪΝΓΚ των Μαλαισιανών Αερογραμμών, χάθηκε σαν καρφίτσα στα άχυρα … ενός πλανήτη που ολημερίς και ολονυχτίς παρακολουθείτε ακόμα σε κάθε του δευτερόλεπτο και από όλες τις πλευρές! Το άτυχο Μπόινγκ απλώς χάθηκε, με 390 επιβάτες, που ήταν κι αυτοί απλώς άτυχοι! Το χειρότερο είναι ότι χάνεται πλέον και από τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου, καθώς πλέον άλλα θέματα μπαίνουν μπροστά. Η επικαιρότητα είναι πάντα που τραβάει την προσοχή! Αλλά την επικαιρότητα, μπορούν και τη διαμορφώνουν αναλόγως τα μέσα ενημέρωσης.

            Λοιπόν, χάθηκε ένα τεράστιο αεροπλάνο τελευταίας τεχνολογίας, όπως μας λένε. Που σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να χαθεί, καθώς έχει πέραν του ενός, σύστημα να στέλνει το σήμα της θέσης και του κινδύνου του κάθε λεπτό. Έχουμε ακούσει τόσα και τόσα για την τεχνολογία του αεροπλάνου. Το σπουδαιότερο απ’ όλα, είναι ότι προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν μπορούν να βρουν ένα τεράστιο θηριώδες Μπόινγκ με 400 επιβάτες, και με την σούπερ τεχνολογία που χάθηκε σε ένα συγκεκριμένο σημείο του πλανήτη, το οποίο ελέγχεται… διπλοβάρδια από τους Αμερικανούς από την βάση που έχουν σε ένα νησί καταμεσής του Ινδικού Ωκεανού.

            Πώς είναι δυνατόν να χαθεί ένα θηριώδες Μπόινγκ, με 400 επιβάτες, από τα μάτια των Αμερικανών, από την στιγμή που ελέγχουν με τα πλέον σύγχρονα μηχανήματα όλη τη Νότια Ανατολική Ασία, τις ακτές της Ινδίας, της Ανατολικής Αφρικής και ολόκληρη την Αυστραλία; Άλλωστε, δεν μπορεί να ήταν καθόλου τυχαία η απάντηση των Ρώσων όταν ρωτήθηκαν σχετικά: «Ρωτήστε τους Αμερικανούς».

            Μέχρι τώρα, με άψογες και συντονισμένες προσπάθειες, τόσο η Μαλαισιανή κυβέρνηση όσα και όλοι οι εμπλεκόμενοι, γέμισαν τον κόσμο με εκατοντάδες παραμύθια, ψέματα και μπαρούφες. Αν οι Αμερικανοί δεν είδαν πουθενά το Μπόινγκ, τότε πώς γίνεται να μπορούν να παρακολουθούν όλο τον πλανήτη και να βρίσκουν τους διάφορους πολέμαρχους από ένα απλό σήμα, ενός απλού κινητού τηλεφώνου στην άλλη άκρη του κόσμου; Αν δεν είδαν πουθενά οι Αμερικανοί το Μπόινγκ, τότε γιατί φοβήθηκαν και κυνήγησαν τόσο πεισματικά τον Σνόουντεν που έδωσε στοιχεία στη δημοσιότητα λέγοντας ότι οι Αμερικανοί παρακολουθούν όλο τον κόσμο στο κάθε του βήμα; Θα μπορούσαν απλά να βγουν και να αναδείξουν τον Σνόουντεν φαντασιόπληκτο και να τελειώσει η υπόθεση εκεί. Όμως ακόμα και η Γερμανία της Μέρκελ είχε παραπονεθεί στον πλανητάρχη Μπαράκ Ομπάμα για τις παρακολουθήσεις με κάθε μέσον και με κάθε τρόπο!

            Αν λοιπόν μπορούν να ξετρυπώσουν από την τρύπα τον κάθε Σαντάμ, τον κάθε Μπιν Λάντεν μέσω δορυφόρων, να ακούνε λέξεις σε τηλεφωνικές συνομιλίες και να καταλαβαίνουν πού βρίσκεται ο εχθρός τους, η Google με τα κόλπα της να βλέπει τα πάντα στον πλανήτη, πώς γίνεται οι Αμερικανοί να μην είδαν ένα τεράστιο αεροπλάνο να πετάει στον ουρανό;

            Άλλη μια θεωρία συνωμοσίας προστέθηκε στις τόσες. Το αν μάθουμε ποτέ τι πραγματικά συνέβη, θεωρείται πλέον απίθανο. Σίγουρα, κάπου, κάποιοι, σε κάποια δωμάτια, προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο να παρουσιάσουν το Μπόινγκ, ή κάποιο Μπόινγκ, ή κάποια κομμάτια ενός Μπόινγκ. Το σίγουρο είναι ότι θα μείνει στην ανθρώπινη ιστορία ως μια ακόμα συνωμοσία. Άλλωστε, ακόμα και το βήμα του ανθρώπου στη Σελήνη από τη NASA, σήμερα θεωρείται ως μη γενόμενο ποτέ!